มันเป็นเครื่องบินขับไล่ทิ้งระเบิดจากแบบซู-27 แฟลงเกอร์ ถูกสร้างขึ้นครั้งแรกเมื่อปีพ.ศ. 2523 สำหรับสหภาพโซเวียต (ทางซุคฮอยเรียกมันว่างที-10วี) มันทำการบินครั้งแรกเมื่อวันที่ 13 เมษายน พ.ศ. 2533 และเดิมทีมีชื่อว่าซู-27ไอบี (ไอบีย่อมาจาก Istrebitel Bombardirovshchik / แปลว่า เครื่องบินขับไล่ทิ้งระเบิด)[5] มันถูกสร้างขึ้นเทียบกับรุ่นสำหรับฝึกแบบสองที่นั่งของซู-27เคยูบี (เคยูบีย่อมาจาก Korabelnyy Uchebno-Boyevoy, แปลว่า เครื่องบินสำหรับฝึกในกองทัพเรือ) ถึงแม้ว่าไม่เหมือนกับที่รายงานเอาไว้ก่อนหน้า เครื่องบินทั้งสองนั้นไม่ได้เกี่ยวข้องกันโดยตรง[6]

ด้วยข้อกำหนดของทุนทำให้โครงการหยุดกลางคันหลายครั้ง และทำให้เครื่องบินต้นแบบถูกจัดแสดงในที่สาธารณะภายใต้บทบาทและชื่อมากมาย เมื่อการบรรยายครั้งแรกของทางการรัสเซียเกิดขึ้นในปีพ.ศ. 2537 มันก็ถูกบรรยายว่าเป็นซู-34 เครื่องบินที่ผลิตก่อนลำที่สามถูกนำไปแสดงที่งานแสดงในปารีสเมื่อปีพ.ศ. 2538 ด้วยชื่อซู-34เอฟเอ็น (เอฟเอ็นหมายถึง เครื่องบินขับไล่ (fighter) กองทัพเรือ (navy)) ถูกบรรยายว่าเป็นเครื่องบินที่ทำการในฐานที่ติดกับชายฝั่ง และมันถูกจัดแสดงด้วยชื่อซู-34เอ็มเอฟ (เอ็มเอฟย่อมาจาก MnogoFunksionalniy, แปลว่า หลากหลายบทบาท) ที่งานเอ็มเอเคเอสเมื่อปีพ.ศ. 2542 กองทัพอากาศรัสเซียได้รายงานการใช้ชื่อล่าสุดว่าเป็นซู-34

เครื่องบินมีโครงสร้างปีก หาง และเครื่องยนต์แบบเดียวกับซู-27/ซู-30 แฟลงเกอร์ พร้อมกับบางส่วนของซู-30/ซู-33 แฟลงเกอร์-ดี/ซู-35 แฟลงเกอร์เอฟที่เพิ่มความมั่นคงและเพื่อลดแรกฉุด เครื่องบินมีส่วนจมูกใหม่ทั้งหมดและลำตัวด้านหน้าที่มีห้องนักบินที่นั่งแบบหน้ากระดานสองที่นั่ง ซู-34 มีเครื่องยนต์ของซู-27 แต่มีส่วนรับอากาศที่ตายตัวและความเร็วสูงสุดที่จำกัดไว้ 1.8 มัค

การจัดซื้อ

ปัจจุบันมีเพียงแบบที่สร้างก่อนการผลิตเท่านั้นที่ถูกสร้างออกมา ในพ.ศ. 2547 ซุคฮอยได้ประกาศว่าจะมีการผลิตอัตราต่ำและเครื่องบินจะได้เข้าประจำการในปีพ.ศ. 2551 อย่างไรก็ตามโครงการพัฒนายังคงดำเนินต่อไปเพื่อรักษาซู-24 เฟนเซอร์เอาไว้ เมื่อซู-34 จะยังไม่เข้าประจำการในเร็วๆ นี้

ในเดือนมีนาคมพ.ศ. 2549 รัฐมนตรีกระทรวงกลาโหมของรัสเซีย เซียร์เกย์ อีวานอฟได้ประกาศว่ารัฐบาลได้ซื้อซู-34 เพียงสองลำซึ่งจะส่งในปีพ.ศ. 2549 และได้วางแผนที่จะมีซู-34 จำนวน 44 ลำในประจำการเมื่อถึงปีพ.ศ. 2553 เครื่องบินทั้งหมด 200 ลำจะถูกซื้อในปีพ.ศ. 2558 เพื่อเข้าแทนที่ซู-24[7] ซึ่งอยู่ในการพัฒนาให้ทันสมัยเพื่อยืดอายุการใช้งาน ไอวานอฟอ้างว่านั่นเป็นเพราะเครื่องบิน"มีดีกว่าหลายเท่าในปัจจัยทั้งหมด" กองทัพรัสเซียจะต้องการเครื่องบินทิ้งระเบิดใหม่นี้น้อยกว่าซู-24

ในเดือนธันวาคมพ.ศ. 2549 ไอวานอฟได้ประมาณการว่ามีซู-34 จำนวน 200 ลำที่จะเข้าประจำการในปีพ.ศ. 2563[8] สิ่งนี้ถูกยืนยันโดยหัวหน้ากองทัพอากาศวลาดิเมีย มิกเฮลลอฟเมื่อวันที่ 6 มีนาคม พ.ศ. 2550[9]

ซู-34 สองลำถูกส่งเมื่อวันที่ 4 มกราคม พ.ศ. 2550 และอีกหกลำจะถูกส่งเมื่อสิ้นสุดปี[1] เมื่อวันที่ 9 มกราคม พ.ศ. 2551 ซุคฮอยได้รายงานว่าซู-34 ได้เริ่มผลิตอย่างเต็มอัตราแล้ว รัสเซียวางแผนที่จะมีซู-34 จำนวน 24 ลำในประจำการเมื่อถึงปลายปีพ.ศ. 2553 พร้อมทั้งหมด 70 ลำที่จะซื้อในปีพ.ศ. 2558[7][10]